Zinedine Yazid Zidane

250px-Zinedine_Zidane_2008

(French pro­nun­ci­a­tion: [zinedin zidan] ( ), born 23 June 1972), nick­named “Zizou”, is a for­mer French foot­baller and cur­rent coach of Real Madrid Castil­la. He played as an attack­ing mid­field­er for theFrench nation­al team, Juven­tus and Real Madrid.[4][5] Renowned for his ele­gance, vision and tech­nique, Zidane was named the best Euro­pean foot­baller of the past 50 years in the UEFA Gold­en Jubilee Poll,[6] and has been described as one of the great­est play­ers in the his­to­ry of the game.[7][8][9]

At club lev­el, Zidane won the La Liga title and the UEFA Cham­pi­ons League with Real Madrid, two Serie A league cham­pi­onships with Juven­tus and an Inter­con­ti­nen­tal Cup and a UEFA Super Cup each with both afore­men­tioned sides. His 2001 trans­fer from Juven­tus to Real Madrid set a world record fee of an equiv­a­lent €75 mil­lion. On the inter­na­tion­al stage with France, Zidane won the 1998 FIFA World Cup, scor­ing twice in the final, and UEFA Euro 2000where he was named Play­er of the Tour­na­ment. The World Cup tri­umph made him a nation­al hero in France, and he received the Légion d’hon­neur in 1998.

Zidane has won the FIFA World Play­er of the Year three times, a feat achieved only by Ronal­do and Lionel Mes­si,[10]and the Bal­lon d’Or once. He was Ligue 1 Play­er of the Year in 1996, Serie A Foot­baller of the Year in 2001 and La Liga Best For­eign Play­er in 2002. Zidane received the Gold­en Ball at the 2006 World Cup, and in the final was infa­mous­ly sent off for head­but­ting Mar­co Mat­er­azzi in the chest. Fol­low­ing the tour­na­ment, Zidane retired from football.

After retire­ment, Zidane became assis­tant coach at Real Madrid under Car­lo Ancelot­ti for the 2013–14 sea­son. After a suc­cess­ful year in which the club won the UEFA Cham­pi­ons League and Copa del Rey, Zidane became the coach of Real Madrid’s B team, Real Madrid Castil­la.[11]

Brazilia-Reprezentacja

 imagesPierwszym „międzypaństwowym” meczem na terenie Brazylii było rozegrane 31 lipca 1906 spotkanie pomiędzy południowoafrykańskim South Africa F.C. a złożoną w większości z brytyjskich graczy reprezentacją stanu São Paulo. W wyniku nieporozumień pomiędzy lokalnymi związkami sportowymi, Seleção Paulista wystąpiła bez kilku najlepszych zawodników ponosząc wysoką porażkę 0:6. Między 1906 a 1913 rozegrano wiele innych meczów o podobnym charakterze, ale żaden z nich nie mógł być uznany za oficjalny, gdyż były to zazwyczaj konfrontacje zespołów klubowych, stanowych lub złożonych z obcokrajowców występujących w brazylijskich drużynach. W tym okresie trwała już na dobre rywalizacja o to, który ze związków piłkarskich stanu São Paulo zdobędzie największe wpływy i prawo do powoływania reprezentacji kraju. Spór pomiędzy Associacão Paulista de Esportes Athléticos (Apea) a Liga Paulista de Foot-Ball (LPF) wykorzystała Liga Metropolitana de Sports Athléticos (LMSA) z Rio de Janeiro kierowana przez prezydenta Álvaro Zamitha. 8 czerwca 1914 założyła ona (wraz ze wspierającą ją Apea) Federação Brasileira de Sports (FBS). Od tej pory był to najwyższy oficjalny organ odpowiedzialny za brazylijski sport, w tym oczywiście reprezentację piłkarską.

Miesiąc później nadarzyła się okaz­ja do powoła­nia po raz pier­wszy drużyny nar­o­dowej. Do Brazylii przy­był ang­iel­s­ki Exeter City F.C., który wzbudz­ił ogrom­ną sen­sację wśród miejs­cowych fanów fut­bolu. Pro­fesjon­al­ny, choć led­wie trze­ci­oligowy klub trak­towany był z czcią god­ną najwięk­szych gwiazd pił­ki nożnej.

FBS powołał na mecz najlep­szych graczy, jakich posi­adały dwa najwięk­sze ośrod­ki piłkarskie kra­ju: São Paulo i Rio de Janeiro. 21 lip­ca 1914 na boisku klubu Flu­mi­nense w Rio de Janeiro, w obec­noś­ci 5000 widzów, Brazylia niespodziewanie łat­wo pokon­ała Bry­tyjczyków 2–0. Jako pier­wszy na listę strzel­ców wpisał się Oswal­do Gomes (15. min­u­ta), a koń­cowy wynik ustal­ił kwad­rans później Osman. Angl­i­cy zaskoczeni świet­ną grą Brazyli­jczyków, i nie mogą­cy sobie z nią poradz­ić, uciekali się do nieczystych zagrań, w wyniku których kap­i­tan i najlep­szy na boisku Rubens Salles doz­nał kon­tuzji żeber, a Arthur Frieden­re­ich stracił dwa zęby.

His­to­ryczny skład Brazylii:

 

Mar­cos de Men­donça (klub: Flu­mi­nense) – Pín­daro (Fla­men­go), Nery (Fla­men­go) – Sylvio Lagre­ca (AA São Ben­to), Rubens Salles (Paulis­tano), Rolan­do (Botafo­go) – Abelar­do (Botafo­go), Oswal­do Gomes (Flu­mi­nense), Frieden­re­ich (Ypi­ran­ga), Osman (Améri­ca), Formi­ga (Ypi­ran­ga). Sztab szkole­niowy: Sylvio Lagre­ca, Rubens Salles (kap­i­tan).

Pomi­mo że mecz nie mógł być uznany za ofic­jal­ny, to jed­nak był on pier­wszym, w którym najlep­si ówcześnie piłkarze, powołani przez najwyższy związek sportowy w kra­ju, wys­tąpili pod nazwą „Brazylia”.

Pier­wszym w pełni ofic­jal­nym spotkaniem między­państ­wowym „canarin­hos” (jeszcze tak nie nazy­wanym) był mecz w Buenos Aires (20 wrześ­nia 1914) prze­ci­wko Argen­tynie, prze­grany 0–3. Gole dla Argen­tyny zdobyli Iza­guirre (dwie) i Molfino.

Brazylia wys­tąpiła w składzie:

Mar­cos de Men­donça – Pín­daro, Nery – Octávio Egy­dio (klub: AA Palmeiras), Sylvio Lagre­ca, Per­nam­bu­co (Flu­mi­nense) – Mil­lon (Paulis­tano), Oswal­do Gomes, Frieden­re­ich, Barthô (Flu­mi­nense), Arnal­do (Paulis­tano). Sztab szkole­niowy: Sylvio Lagre­ca, Rubens Salles (kap­i­tan).

 

 

 

Neymar

Neymar
Ney­mar

Ney­mar swo­ją pro­fesjon­al­ną kari­erę zaczy­nał w San­tosie. Od 2009 był pod­sta­wowym zawod­nikiem pier­wszej drużyny. Ney­mar w wieku 17 lat zade­bi­u­tował w meczu prze­ci­wko Oeste 7 mar­ca 2009 roku – San­tos wygrał 2:1, kole­jny mecz zagrał prze­ci­wko Mogi Mir­im tydzień później, pod­czas którego zdobył swo­ją pier­wszą bramkę w pier­wszej drużynie. Został uznany za najbardziej utal­en­towanego piłkarza z Amery­ki Południowej[1]. W pół­fi­nale Campe­ona­to Paulista 2009 w pier­wszym meczu prze­ci­wko Palmeiras na Está­dio Vila Belmiro zdobył gola na wagę zwycięstwa[2]. W finale jed­nak San­tos prze­grał z Corinthi­ans São Paulo 4:2 w dwumeczu[3]. Wys­tę­pa­mi w San­tosie został porówny­wany do jego idoli takich jak Robin­ho czy Pelé[4]. Swoi­mi umiejęt­noś­ci­a­mi przy­ciągnął uwagę takich europe­js­kich klubów, jak Man­ches­ter United[5], Real Madryt[6], FC Barcelona[7] oraz Chelsea[8]. Niek­tóre ser­wisy nazy­wa­ją go “Nowym Robinho”[9].

15 kwiet­nia 2010 zdobył 5 bramek prze­ci­wko Guarani Camp­inas w wygranym meczu przez jego drużynę 8–1[10] w Copa do Brasil. Ney­mar wraz z San­tosem wygrał mis­tr­zost­wa stanu São Paulo w 2010[11]„ gdzie Ney­mar strzelił 14 bramek w 19 meczach i otrzy­mał nagrodę dla najlep­szego gracza[12].

Po koń­cowym gwiz­d­ku meczu Ceará – San­tos Ney­mar wdał się w sprzeczkę z obrońcą Ceary João Mar­cosem. Chwilę później do akcji wkroczyła polic­ja, wtedy też odpy­cha­ją­cy Ney­mara kole­ga z drużyny Mar­quin­hos został uder­zony gumową pałką przez jed­nego policjanta[13].

15 wrześ­nia 2010 w meczu prze­ci­wko Atléti­co Goian­iense (wygranym 4:2) tren­er San­to­su Dori­val Júnior nie poz­wolił Ney­marowi egzek­wować rzu­tu karnego (zawod­nik nie wyko­rzys­tał w sezonie już kilku), który został podyk­towany po faulu na nim. Ney­mar głośno wyraz­ił wtedy swo­je niezad­owole­nie z decyzji tren­era, a telewiz­yjne kamery zare­je­strowały jego niestosowne zachowanie. Ney­mar później przeprosił, ale szkole­niowiec chci­ał go zaw­iesić na 15 dni. Gwiaz­dor San­to­su nie zagrał w następ­nej kole­jce z Guarani Camp­inas, a zarząd klubu zaży­czył sobie, by przy­wró­cić go do składu na mecz z Corinthi­ans. Júnior początkowo się zgodz­ił, ale później zmienił zdanie i został zwol­niony. Następ­ny tren­er San­to­su Marce­lo Martelote przy­wró­cił Ney­mara do składu[14].

Niemcy

Niemcy
Niem­cy

Reprezen­tac­ja Niemiec czterokrot­nie zdoby­wała Puchar Świa­ta (1954, 1974, 1990 i 2014) i trzy razy mis­tr­zost­wo Europy (1972, 1980 i 1996). Od 1904 roku jest członkiem FIFA, a od 1954 – UEFA.

W 1949 roku nastąpił podzi­ał Niemiec na Repub­likę Fed­er­al­ną Niemiec i Niemiecką Repub­likę Demokraty­czną. Przez czter­dzieś­ci kole­jnych lat ist­ni­ała więc także dru­ga niemiec­ka druży­na narodowa.

Przed wojną Niem­cy, poza brą­zowym medalem z mundi­alu 1934, nie odnosili dużych sukcesów. Na kole­jnych mis­tr­zost­wach świa­ta, mimo obec­noś­ci w składzie wielu Aus­tri­aków, druży­na jedyny raz w his­torii odpadła już po pier­wszej fazie turnieju.

Dość nieoczeki­wane zdoby­cie mis­tr­zost­wa świa­ta w roku 1954 (w tam­tym cza­sie bezwzględ­nie domi­nowała reprezen­tac­ja Węgi­er), pokaza­ło potenc­jał drzemią­cy w piłkarzach pochodzą­cych z Niemiec. Jed­nak na prawdzi­wą dom­i­nację tego państ­wa w roz­gry­wkach piłkars­kich, przyszło poczekać jeszcze kil­ka lat.

W 1974 roku jako aktu­al­ny mis­trz Europy druży­na prowad­zona przez Hel­mu­ta Schö­na zdobyła tytuł najlep­szej drużyny na świecie. O obliczu tamtego zespołu decy­dowali m.in. bramkarz Sepp Maier, obroń­cy Franz Beck­en­bauer, Paul Bre­it­ner i Berti Vogts, pomoc­nik Wolf­gang Overath i sna­jper Gerd Müller, który dwa lata wcześniej został królem strzel­ców mis­tr­zostw Europy.

Sześć lat później Niem­cy ponown­ie tri­um­fowali w mis­tr­zost­wach Starego Kon­ty­nen­tu, a następ­nie trzy razy z rzę­du grali w finale kole­jnych mundi­ali. Wygrali tylko w jed­nym, w 1990 roku, kiedy selekcjonerem był Beckenbauer.

W pier­wszej połowie lat 90. reprezen­tac­ja, w której wys­tępowali już zawod­ni­cy z byłej NRD zdobyła wicemistr­zost­wo (w 1992 roku) oraz mis­tr­zost­wo (w 1996) Europy. Z piłkarzy urod­zonych we Wschod­nich Niem­czech najwięk­szą kari­erę zro­bił w tam­tym cza­sie obroń­ca Matthias Sam­mer, w 1996 roku wybrany na najlep­szego piłkarza kontynentu.

Żródło: Wikipedia

Gareth Bale

Gareth_Bale_RMGareth Bale swo­ją kari­erę piłkarską zaczy­nał w juniorskim zes­pole Southamp­ton. Do pier­wszej drużyny został włąc­zony w roku 2005. W seniorskim zes­pole zade­bi­u­tował 17 kwiet­nia następ­nego roku w ligowym spotka­niu zMill­wall. W trak­cie pier­wszego wys­tępu miał 16 lat i 275 dni, czym stał się drugim najmłod­szym piłkarzem, który zade­bi­u­tował w pier­wszej drużynie Southamp­ton (pier­wszym był Theo Wal­cott). Debi­u­tanc­ki sezon zakończył z dwoma ligowy­mi wys­tę­pa­mi. 9 sierp­nia w meczu z Der­by Coun­ty zdobył swo­jego pier­wszego gola dla Southamp­ton. Wys­tąpił wów­czas w 28 ligowych spotka­ni­ach, strze­la­jąc w nich pięć bramek.

25 maja 2007 roku przeszedł za kwotę 10 mil­ionów fun­tów do Tot­ten­hamu Hot­spur. Pier­wszy wys­tęp w tym klu­bie zal­iczył 26 sierp­nia, kiedy to zagrał w prze­granym 1:0 ligowym spotka­niu z Man­ches­terem Unit­ed. Pier­wszego gola dla Tot­ten­hamu zdobył 1 wrześ­nia w zremisowanym 3:3 meczu z Ful­ham. Pier­wszy sezon w ekip­ie Spursówzakończył z ośmioma ligowy­mi wys­tę­pa­mi. Na początku w drużynie “Kogutów” wys­tępował jako lewy obroń­ca. W sezonie 2009/2010 został prze­nie­siony na lewą pomoc.

20 październi­ka 2010 roku Bale roze­grał mecz prze­ci­wko Interowi Medi­olanLidze Mis­trzów sezonu 2010/11strze­la­jąc klasy­cznego hat-tric­ka w drugiej połowie meczu, mimo że Tot­ten­ham prze­gry­wał 4:0 po pier­wszej połowie gra­jąc w dziesiątkę. Mecz zakończył się wynikiem 4:3 dla drużyny włoskiej.

W 2011 i 2013 został wybrany przez zawodowy związek piłkarzy (PFA) piłkarzem roku w Anglii.

1 wrześ­nia 2013 roku pod­pisał 6‑letni kon­trakt z Realem Madryt[2]. Według agen­ta FIFA Ernes­ta Bronzettiego kwo­ta trans­feru wyniosła 91,2 mil­iona euro[3]. 14 wrześ­nia zade­bi­u­tował w Primera División w spotka­niu zVil­lar­realem. Mecz zakończył się remisem 2:2, a sam Bale strzelił gola. Kil­ka dni później Bale zade­bi­u­tował w Lidze Mis­trzów w meczu z Galatasarayem; pojaw­ił się na boisku w 64. min­u­cie meczu, zmieni­a­jąc Isco. Spotkanie zakończyło się wygraną Realu 6:1. Swo­jego pier­wszego hat-tric­ka dla Realu Madryt strzelił 30 listopa­da 2013 roku w meczu z Realem Val­ladol­id. Ma w swoim dorobku kil­ka reko­rdów, między inny­mi jest najmłod­szymreprezen­tan­tem swo­jego kra­ju w his­torii i najmłod­szym zdoby­w­cą gola.

Portugalia

Portugalia
Por­tu­galia

Czas kwal­i­fikacji do Euro 2008 upłynął pod znakiem długiej i ner­wowej wal­ki o udzi­ał w turnieju oraz licznych ekspery­men­tów kadrowych. Por­tu­gal­czy­cy zan­otowali aż sześć remisów (m.in. dwukrot­nie z Fin­landią oraz Ser­bią i raz z Armenią), a ze zwycięzcą grupy – Pol­ską zdobyli tylko jeden punkt (1:2 i 2:2). Do ostat­niego meczu rywal­i­zowali o miejsce gwaran­tu­jące start w turnieju z Ser­ba­mi i Fina­mi. Podob­nie jak nieskuteczność zawod­ników, komen­tarze wywoły­wało zachowanie Sco­lar­iego, który na kon­fer­enc­jach pra­sowych wyzy­wał dzi­en­nikarzy, a w spotka­niu z Ser­bią rzu­cił się z pięś­ci­a­mi na jed­nego z zawod­ników rywali, za co został zaw­ies­zony na trzy mecze[3]. Humorów piłkar­zom i kibi­com nie popraw­iły wyni­ki w sparingach przed turniejem; Por­tu­galia uległa zarówno mis­tr­zom świa­ta Wło­chom (1:3), jak i aktu­al­nym mis­tr­zom Europy Grekom (1:2).

Brazyli­js­ki selekcjon­er przed mis­tr­zost­wa­mi dokon­ał znacznych i odważnych zmi­an w reprezen­tacji. Odsunął od kadry Nuno Valente, Tia­go i Costin­hę, a także – co wzbudz­iło najwięk­sze kon­trow­er­sje – Maniche’a. Brak powoła­nia dla doty­chcza­sowego lid­era drugiej linii Sco­lari tłu­maczył tym, że zawod­nik przez cały sezon był tylko rez­er­wowym w Interze Medi­olan. Inne prze­sunię­cia w jede­nastce zostały wymus­zone – Luis Figo i Paule­ta po mis­tr­zost­wach świa­ta zakończyli reprezen­ta­cyjne kari­ery. Ich miejs­ca w kadrze zajęli ich doty­chcza­sowi zmi­en­ni­cy, tj. Simão Sabrosa (29) i Nuno Gomes (32). Obaj zresztą byli kry­tykowani za nieskuteczność, a wśród słab­szych stron drużyny podawano właśnie brak kla­sowych napastników[3]. Maniche’a zaś zastąpił 22-let­ni João Moutin­ho (Sport­ing Lizbona), jeden z częś­ciej chwalonych graczy por­tu­gal­s­kich pod­czas turnieju[4]. Losu pomoc­ni­ka Interu nie podzielił bramkarz Ricar­do (32), cho­ci­aż ostat­ni sezon również spędz­ił głównie na ław­ce rez­er­wowych, gdyż po prze­jś­ciu do Betisu Sewil­la nie udało mu się wygrać rywal­iza­cji z Casto.

David Beckham

DavidBeckham
David­Beck­ham

Beck­ham zaczy­nał kari­erę zawodową w Man­ches­terze Unit­ed w którym grał jeszcze 10 lat. Na początku Beck­ham nie był pod­sta­wowym zawod­nikiem ” Czer­wonych Dia­błów “. Po dwóch lat­ach został wypoży­c­zony do drużyny Pre­ston North End, w której zagrał 5 spotkań strze­la­jąc 2 gole. Po powro­cie do Man­ches­teru wygrał z klubem 6 tytułów mis­trza ligi Ang­iel­skiej oraz ligę mis­trzów UEFA w 1999 roku pokonu­jąc Bay­ern Monachi­um 2:1. Man­ches­ter zdobył dwie bram­ki w końców­ce meczu, a Beck­ham udowod­nił że jest mis­trzem od stałych frag­men­tów gry. Co praw­da, nie strzelił gola, lecz obie bram­ki zawdz­ięcza się jego dośrod­kowan­iom z rzutów rożnych.

W 2003 roku Beck­ham pod­pisał kon­trakt z gigan­tem ligi Hisz­pańskiej – Realem Madryt. Kwo­ta jego trans­feru kosz­towała ” Los Galac­ti­cos ” aż 37 mil­ionów Euro. Beck­ham związał się z Realem na 4 sezony. David Beck­ham stał się pier­wszym Bry­tyjskim graczem który roze­gral pon­ad 100 spotkań w Lidze Mis­trzów. Beck­ham w Realu grał od 2003 roku do 2007. W ostat­nim sezonie dla tej drużyny wygrał ligę Hisz­pańską. Było to dla Beck­hama najważniejsze tro­feum zdobyte w tej drużynie — Beck­ham ostat­ni mecz w tym sezonie zagrał 17 czer­w­ca. W sty­czniu 2007 ogłosił, że opuś­ci Real i pod­pisze 5‑letni kon­trakt z Los Ange­les Galaxy

Cristiano Ronaldo

Cristiano Ronaldo
Cris­tiano Ronaldo

Cris­tiano Ronal­do ur. 5 lutego 1985 roku w Fun­chal) – por­tu­gal­s­ki piłkarz, gra­ją­cy na pozy­cji napast­ni­ka, zawod­nik Realu Madryt i reprezen­tacji Portugalii.

Klubową kari­erę Ronal­do rozpoczął w wieku 8 lat, w małym klu­bie CF Andor­in­ha, gdzie sprzą­tał jego ojciec. W wieku 10 lat zain­tere­sowały się nim dwa najwięk­sze klu­by z Madery: CS Marí­ti­mo i CD Nacional, ale ostate­cznie trafił do Nacionalu, gdzie grał do 2001 r., bowiem w tym roku przeniósł się do Sportin­gu. W cza­sie mis­tr­zostw Europy U‑17 był obser­wowany przez Liv­er­pool i Juven­tus po tym, jak jego zespół pokon­ał reprezen­tację Anglii, lecz ostate­cznie trafił do Man­ches­teru Unit­ed. W spotka­niu Ligi Mis­trzów Man­ches­teru Unit­ed z AS Roma (7:1) strzelił swo­je pier­wsze gole w Cham­pi­ons League. Mis­trz Anglii w sezonie 2006/2007 oraz 2007/2008 z drużyną Man­ches­teru United.

W sezonie 2007/2008 wraz ze swo­ją drużyną zdobył Puchar Europy po wygranym 6:5 w rzu­tach karnych finale z Chelsea. Po tym zwycięst­wie został wybrany najlep­szym graczem Ligi Mis­trzów 2007/2008. W 2008 r. został lau­re­atem Złotej Pił­ki mag­a­zynu France Foot­ball. W czer­w­cu 2009 Man­ches­ter Unit­ed zaak­cep­tował propozy­cję kup­na Cris­tiano Ronal­do złożoną przez Real Madryt. Hisz­pańs­ki klub zaofer­ował za piłkarza 93,2 mln euro. 26 czer­w­ca 2009 Ronal­do został ofic­jal­nie ogłos­zony nowym piłkarzem Realu i tym samym stał się naj­droższym piłkarzem w his­torii. Na jego prezen­tacji zjaw­iło się pon­ad 80 tys. widzów, co również jest reko­r­dem jeśli chodzi o liczbę osób na prezen­tacji jed­nego zawod­ni­ka. Wcześniejszy reko­rd należał do prezen­tacji Diego Maradony, którego w Neapolu przy­witało 75 tys. widzów. Por­tu­gal­czyk otrzy­mał numer 9 z którym w Realu grali m.in. Alfre­do Di Sté­fano czy Brazyli­jczyk Ronal­do. W sezonie 2010/2011 Cris­tiano Ronal­do został zgłos­zony do roz­gry­wek Primera División z numerem 7. W dniu 15 grud­nia 2013 r. w Fun­chal, które jest rodzin­nym miastem Ronal­do otwor­zono muzeum poświę­cone jego karierze.