Pierwszym „międzypaństwowym” meczem na terenie Brazylii było rozegrane 31 lipca 1906 spotkanie pomiędzy południowoafrykańskim South Africa F.C. a złożoną w większości z brytyjskich graczy reprezentacją stanu São Paulo. W wyniku nieporozumień pomiędzy lokalnymi związkami sportowymi, Seleção Paulista wystąpiła bez kilku najlepszych zawodników ponosząc wysoką porażkę 0:6. Między 1906 a 1913 rozegrano wiele innych meczów o podobnym charakterze, ale żaden z nich nie mógł być uznany za oficjalny, gdyż były to zazwyczaj konfrontacje zespołów klubowych, stanowych lub złożonych z obcokrajowców występujących w brazylijskich drużynach. W tym okresie trwała już na dobre rywalizacja o to, który ze związków piłkarskich stanu São Paulo zdobędzie największe wpływy i prawo do powoływania reprezentacji kraju. Spór pomiędzy Associacão Paulista de Esportes Athléticos (Apea) a Liga Paulista de Foot-Ball (LPF) wykorzystała Liga Metropolitana de Sports Athléticos (LMSA) z Rio de Janeiro kierowana przez prezydenta Álvaro Zamitha. 8 czerwca 1914 założyła ona (wraz ze wspierającą ją Apea) Federação Brasileira de Sports (FBS). Od tej pory był to najwyższy oficjalny organ odpowiedzialny za brazylijski sport, w tym oczywiście reprezentację piłkarską.
Miesiąc później nadarzyła się okazja do powołania po raz pierwszy drużyny narodowej. Do Brazylii przybył angielski Exeter City F.C., który wzbudził ogromną sensację wśród miejscowych fanów futbolu. Profesjonalny, choć ledwie trzecioligowy klub traktowany był z czcią godną największych gwiazd piłki nożnej.
FBS powołał na mecz najlepszych graczy, jakich posiadały dwa największe ośrodki piłkarskie kraju: São Paulo i Rio de Janeiro. 21 lipca 1914 na boisku klubu Fluminense w Rio de Janeiro, w obecności 5000 widzów, Brazylia niespodziewanie łatwo pokonała Brytyjczyków 2–0. Jako pierwszy na listę strzelców wpisał się Oswaldo Gomes (15. minuta), a końcowy wynik ustalił kwadrans później Osman. Anglicy zaskoczeni świetną grą Brazylijczyków, i nie mogący sobie z nią poradzić, uciekali się do nieczystych zagrań, w wyniku których kapitan i najlepszy na boisku Rubens Salles doznał kontuzji żeber, a Arthur Friedenreich stracił dwa zęby.
Historyczny skład Brazylii:
Marcos de Mendonça (klub: Fluminense) – Píndaro (Flamengo), Nery (Flamengo) – Sylvio Lagreca (AA São Bento), Rubens Salles (Paulistano), Rolando (Botafogo) – Abelardo (Botafogo), Oswaldo Gomes (Fluminense), Friedenreich (Ypiranga), Osman (América), Formiga (Ypiranga). Sztab szkoleniowy: Sylvio Lagreca, Rubens Salles (kapitan).
Pomimo że mecz nie mógł być uznany za oficjalny, to jednak był on pierwszym, w którym najlepsi ówcześnie piłkarze, powołani przez najwyższy związek sportowy w kraju, wystąpili pod nazwą „Brazylia”.
Pierwszym w pełni oficjalnym spotkaniem międzypaństwowym „canarinhos” (jeszcze tak nie nazywanym) był mecz w Buenos Aires (20 września 1914) przeciwko Argentynie, przegrany 0–3. Gole dla Argentyny zdobyli Izaguirre (dwie) i Molfino.
Brazylia wystąpiła w składzie:
Marcos de Mendonça – Píndaro, Nery – Octávio Egydio (klub: AA Palmeiras), Sylvio Lagreca, Pernambuco (Fluminense) – Millon (Paulistano), Oswaldo Gomes, Friedenreich, Barthô (Fluminense), Arnaldo (Paulistano). Sztab szkoleniowy: Sylvio Lagreca, Rubens Salles (kapitan).