Author: Duży

Zinedine Yazid Zidane

Duży

250px-Zinedine_Zidane_2008

(French pro­nun­ci­a­tion: [zinedin zidan] ( lis­ten), born 23 June 1972), nick­named “Zizou”, is a for­mer French foot­baller and cur­rent coach of Real Madrid Castil­la. He played as an attack­ing mid­field­er for theFrench nation­al team, Juven­tus and Real Madrid.[4][5] Renowned for his ele­gance, vision and tech­nique, Zidane was named the best Euro­pean foot­baller of the past 50 years in the UEFA Gold­en Jubilee Poll,[6] and has been described as one of the great­est play­ers in the his­to­ry of the game.[7][8][9]

At club lev­el, Zidane won the La Liga title and the UEFA Cham­pi­ons League with Real Madrid, two Serie A league cham­pi­onships with Juven­tus and an Inter­con­ti­nen­tal Cup and a UEFA Super Cup each with both afore­men­tioned sides. His 2001 trans­fer from Juven­tus to Real Madrid set a world record fee of an equiv­a­lent €75 mil­lion. On the inter­na­tion­al stage with France, Zidane won the 1998 FIFA World Cup, scor­ing twice in the final, and UEFA Euro 2000where he was named Play­er of the Tour­na­ment. The World Cup tri­umph made him a nation­al hero in France, and he received the Légion d’hon­neur in 1998.

Zidane has won the FIFA World Play­er of the Year three times, a feat achieved only by Ronal­do and Lionel Mes­si,[10]and the Bal­lon d’Or once. He was Ligue 1 Play­er of the Year in 1996, Serie A Foot­baller of the Year in 2001 and La Liga Best For­eign Play­er in 2002. Zidane received the Gold­en Ball at the 2006 World Cup, and in the final was infa­mous­ly sent off for head­but­ting Mar­co Mat­er­azzi in the chest. Fol­low­ing the tour­na­ment, Zidane retired from football.

After retire­ment, Zidane became assis­tant coach at Real Madrid under Car­lo Ancelot­ti for the 2013–14 sea­son. After a suc­cess­ful year in which the club won the UEFA Cham­pi­ons League and Copa del Rey, Zidane became the coach of Real Madrid’s B team, Real Madrid Castil­la.[11]

Brazilia-Reprezentacja

Duży

 imagesPierwszym „międzypaństwowym” meczem na terenie Brazylii było rozegrane 31 lipca 1906 spotkanie pomiędzy południowoafrykańskim South Africa F.C. a złożoną w większości z brytyjskich graczy reprezentacją stanu São Paulo. W wyniku nieporozumień pomiędzy lokalnymi związkami sportowymi, Seleção Paulista wystąpiła bez kilku najlepszych zawodników ponosząc wysoką porażkę 0:6. Między 1906 a 1913 rozegrano wiele innych meczów o podobnym charakterze, ale żaden z nich nie mógł być uznany za oficjalny, gdyż były to zazwyczaj konfrontacje zespołów klubowych, stanowych lub złożonych z obcokrajowców występujących w brazylijskich drużynach. W tym okresie trwała już na dobre rywalizacja o to, który ze związków piłkarskich stanu São Paulo zdobędzie największe wpływy i prawo do powoływania reprezentacji kraju. Spór pomiędzy Associacão Paulista de Esportes Athléticos (Apea) a Liga Paulista de Foot-Ball (LPF) wykorzystała Liga Metropolitana de Sports Athléticos (LMSA) z Rio de Janeiro kierowana przez prezydenta Álvaro Zamitha. 8 czerwca 1914 założyła ona (wraz ze wspierającą ją Apea) Federação Brasileira de Sports (FBS). Od tej pory był to najwyższy oficjalny organ odpowiedzialny za brazylijski sport, w tym oczywiście reprezentację piłkarską.

Miesiąc później nadarzyła się okaz­ja do powoła­nia po raz pier­wszy drużyny nar­o­dowej. Do Brazylii przy­był ang­iel­s­ki Exeter City F.C., który wzbudz­ił ogrom­ną sen­sację wśród miejs­cowych fanów fut­bolu. Pro­fesjon­al­ny, choć led­wie trze­ci­oligowy klub trak­towany był z czcią god­ną najwięk­szych gwiazd pił­ki nożnej.

FBS powołał na mecz najlep­szych graczy, jakich posi­adały dwa najwięk­sze ośrod­ki piłkarskie kra­ju: São Paulo i Rio de Janeiro. 21 lip­ca 1914 na boisku klubu Flu­mi­nense w Rio de Janeiro, w obec­noś­ci 5000 widzów, Brazylia niespodziewanie łat­wo pokon­ała Bry­tyjczyków 2–0. Jako pier­wszy na listę strzel­ców wpisał się Oswal­do Gomes (15. min­u­ta), a koń­cowy wynik ustal­ił kwad­rans później Osman. Angl­i­cy zaskoczeni świet­ną grą Brazyli­jczyków, i nie mogą­cy sobie z nią poradz­ić, uciekali się do nieczystych zagrań, w wyniku których kap­i­tan i najlep­szy na boisku Rubens Salles doz­nał kon­tuzji żeber, a Arthur Frieden­re­ich stracił dwa zęby.

His­to­ryczny skład Brazylii:

 

Mar­cos de Men­donça (klub: Flu­mi­nense) – Pín­daro (Fla­men­go), Nery (Fla­men­go) – Sylvio Lagre­ca (AA São Ben­to), Rubens Salles (Paulis­tano), Rolan­do (Botafo­go) – Abelar­do (Botafo­go), Oswal­do Gomes (Flu­mi­nense), Frieden­re­ich (Ypi­ran­ga), Osman (Améri­ca), Formi­ga (Ypi­ran­ga). Sztab szkole­niowy: Sylvio Lagre­ca, Rubens Salles (kap­i­tan).

Pomi­mo że mecz nie mógł być uznany za ofic­jal­ny, to jed­nak był on pier­wszym, w którym najlep­si ówcześnie piłkarze, powołani przez najwyższy związek sportowy w kra­ju, wys­tąpili pod nazwą „Brazylia”.

Pier­wszym w pełni ofic­jal­nym spotkaniem między­państ­wowym „canarin­hos” (jeszcze tak nie nazy­wanym) był mecz w Buenos Aires (20 wrześ­nia 1914) prze­ci­wko Argen­tynie, prze­grany 0–3. Gole dla Argen­tyny zdobyli Iza­guirre (dwie) i Molfino.

Brazylia wys­tąpiła w składzie:

Mar­cos de Men­donça – Pín­daro, Nery – Octávio Egy­dio (klub: AA Palmeiras), Sylvio Lagre­ca, Per­nam­bu­co (Flu­mi­nense) – Mil­lon (Paulis­tano), Oswal­do Gomes, Frieden­re­ich, Barthô (Flu­mi­nense), Arnal­do (Paulis­tano). Sztab szkole­niowy: Sylvio Lagre­ca, Rubens Salles (kap­i­tan).