Gdzie to się zaczęło?
A zatem skąd się wziął ten drifting? Początki driftingu to wczesne lata 60, a miejscem wydarzeń były górzyste tereny Nagano w Kraju Kwitnącej Wiśni. Obecnie za kolebkę tego sportu uznawane są japońskie miasta Hakone, Rokkosan i Irohazaka – na początku drifting był tam uprawiany nielegalnie. Wszystko rozgrywało się na długich, serpentynowych trasach, gdzie chodziło o jak najszybsze przejechanie do mety. Dodatkowo poziom adrenaliny rósł, ponieważ była to jazda po niebezpiecznych zakrętach przy bardzo stromych urwiskach. Publiczność zachwycała się tym rodzajem sportu, ale strome i wietrzne wzgórza nie były dobrym miejscem dla widowni. Wszystko przeniosło się do dużych, japońskich miast, gdzie nie liczyła się już prędkość, a reakcja ludzi. Chodziło o jak największą widowiskowość wyczynów.
Ludzie pokochali drifting, więc ta dość specyficzna technika jazdy trafiła na zamknięte obiekty i zdecydowano na organizację różnych zawodów w obrębie tej dyscypliny. Do dziś przetrwała rywalizacja drifterów pod nazwą Driving Search, gdzie rywalizowało ze sobą szesnastu zawodników reprezentujących swoje regiony. Były to pierwsze zawody oceniane przez profesjonalistów. Obecnie największymi zawodami są D1 Grand Prix odbywające się w Japonii i USA. Zawodnicy przechodzą wiele eliminacji w swoich krajach, a później najlepsi rywalizują z zawodnikami z drugiego kraju.
Drifting nie podbił jedynie Japonii, w Europie trafił najpierw do Wielkiej Brytanii, ale najważniejsza impreza driftingowa odbywa się na torze Hockenheim w Niemczech.
Popularność driftingu w Polsce niebywale wzrosła w 2004 roku, po zwycięstwie Macieja Polodego we wspomnianych zawodach na torze Hockenheim. W tym samym roku zorganizowano pierwsze polskie zawody, które odniosły sukces.
Na czym polega drifting?
Drift oznacza technikę jazdy samochodem w kontrolowanym poślizgu i istnieje wiele odrębnych technik driftu:
CLUTCH KICK — „strzał sprzęgłem” – polega na chwilowym naciśnięciu pedału sprzęgła, zredukowaniu biegu i bardzo szybkim, energicznym puszczeniu go w trakcie pokonywania zakrętu. Powoduje to bardzo gwałtowną utratę przyczepności kół.
LINKING – za pomocą krótkich, ale energicznych naciśnięć pedału hamulca w momencie rozpoczynania zakrętu przenosi się większą część masy samochodu na przód i powoduje się poślizg.
FEINT DRIFT – wykonuje się skręt w kierunku przeciwnym do kierunku zakrętu (przed zakrętem), a następnie gwałtownie skręca się kierownicą we właściwą stronę, powodując w ten sposób poślizg.
JUMP DRIFT – tzw. „podskok” – wykonuje się go na zakręcie przejeżdżając przez tarkę tylnym kołem, które w tym momencie podskakuje i można uzyskać chwilowy brak przyczepności i nadsterowność auta.
LONG SLIDE DRIFT – wykonywany przy dużej prędkości – zaczyna się go np. hamulcem ręcznym dużo wcześniej przed zakrętem i dzięki temu trwa dłużej.
DIRT DROP DRIFT – polega na wjeżdżaniu tylną osią samochodu poza tor , gdzie traci się przyczepność i łatwiej o poślizg.
E‑BRAKE DRIFT — (Emergency Brake Drift, Side Brake Drift) – najbardziej znana technika (stąd kojarzenie driftingu z jazdą na ręcznym) – polega za zaciągnięciu hamulca ręcznego przy wciśniętym sprzęgle, w momencie wchodzenia w zakręt.
POWER OVER – technika polegająca na mocnym naciśnięciu pedału gazu w momencie wchodzenia w zakręt. Wskutek boksowania kół samochód traci przyczepność i uzyskuje się poślizg kontrolowany. Dodatkowo efektem jest dużo ilość dymu z opon – większe efekty można uzyskać, kiedy auto posiada wysoką moc silnika.